Zahvaljujući scenarijima koje su napisali za Živojina Pavlovića (Kad budem mrtav i beo, Buđenje pacova, oba 1967.) Gordan Mihić i Ljubiša Kozomara drže se nazaobilaznim figurama one struje jugoslavenskog filma koja će zbog emotivnog, socijalnog i egzistencijalnog pesimizma u medijima biti prozvana crnim valom. Svoj debitantski film Vrane (1969.) završavaju iste godine kada crni val dobiva ime, i to kao rezultat zabrinutosti dijela kulturne i političke javnosti zbog sve izraženijeg pesimizma i stilskog radikalizma pojedinih filmova. Bio je to vrhunac crnog vala, vrijeme kada su neki filmovi već bili zabranjeni, a slična je sudbina čekala i Vrane. Radi se o priči o ostarjelom boksaču Đuki koji zajedno sa svojom bandom propalih ”narodnih umetnika“ (baletanom i balerinama) tumara gradskom periferijom, te vara, krade, a povremeno i ubija. Njihova je egzistencija svedena na puko preživljavanje, a ideja je podcrtana karikiranim glumačkim nastupima koji povremeno oponašaju glasanje i kretanje ptica iz naslova. Pa iako se nadovezuje na konkretne socijalne probleme, oronula predgrađa iz filma simbolički predstavljaju i periferiju ljudskog duha u kojoj moralni zakoni više ne vrijede, a zločin postaje simptom njihova raspada. Tematizirajući dezintegraciju društvenih normi i ljudskosti svojih likova, film povremeno zalazi u područje groteske i apsurda, što je posebno izraženo u zadnjoj sceni u kojoj se brišu granice između sna i jave, života i smrti. Unatoč naglašenom pesimizmu, Vrane su dobro primile domaća i strana kritika (i to kao pozitivnu alternativu radikalnijim predstavnicima struje), a bile su prikazane na čak 11 svjetskih festivala, između ostalog i u popratnom programu Cannesa. No, nakon festivala u Puli gdje su puštene u popratnom (tzv. informativnom) programu, u Jugoslaviji nisu nikada prikazane.
