Στίχοι: Κατερίνα Γώγου Μουσική: Σταύρος Κυριακίδης Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ' τη ζωή μας αδερφέ μου... Μέσα απ' τ' αλλεργικά μας βλέφαρα αργά στα νύχια πατάει η ζωή μπας και την πάρουμε πρέφα μακραίνει χάνεται... κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία... πάει... Σκοτεινιάααα!! Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων νύχια δανεικά -- πως τους κατάντησαν έτσι -- ξένες μασέλες βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας μπας και τη βγάλουνε λιγάκι ακόμα. Είναι εκείνοι του τραίνου -- τους θυμάμαι καλά -- που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού σαν άδεια σακιά σ' αφύλαχτη διάβαση για υπερβάλον βάρος. Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά χιλιάδες κάνες κεντράρουνε πάνω μας απ' την ταράτσα του ΟΤΕ κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό κι ένα -- είδες -- όλοι μας τόχουμε -- βυσινιό νεύρο κάτω απ' το μάτι μας βαράει ακόμα.
